Θυμάσαι; Ξημερώματα. Ανακατεμένα σεντόνια, γεμάτα Μίκυ Μάους. Γάλα και ψωμί με μέλι. Ηλιοθεραπεία χωρίς αντιηλιακό. Πύργοι στην άμμο. Μακροβούτια μέχρι να μας κοπεί η ανάσα. Γόνατα μονίμως γδαρμένα. Άγουρα σταφύλια να μελώνουν τις ώρες. Χαμένοι σε φέτες καρπουζιού, με ζουμιά να λεκιάζουν το άγουρο στήθος. Τζιτζίκια. Κι έπειτα, ποδηλατάδες στο ηλιοβασίλεμα, ορθοπεταλιές. Τσέπες γεμάτες βατόμουρα. Κατακόκκινα σημάδια μικρών κλοπών. Ήχος βραδινών κυμάτων. Αστέρια, φεγγαράδα. Και τέλος, ανελέητος μαξιλαροπόλεμος.

Τούτο το γράμμα, σαν το λάβεις, μην το διαβάσεις. Αφού όλα τα ξέρεις. Την έζησες τη ζωή σου. Θέλω μόνο να μου το ξαναστείλεις. Κι όχι σε email. Σε χαρτί τετραδίου, όπως παλιά, με στυλό μπικ. Να το διαβάσω, γιατί εδώ που έφτασα, πρέπει να αρχίσω να ξαναθυμάμαι. Ίσως αρχίσω πάλι να ζω.