Μέρες τώρα σου γράφω, μα τα γράμματα ανοίγουν μόλις πέσουν στο χαρτί. Σαν λάδι σε μεταξωτό μαντήλι. Θυμάσαι; Εκείνο το απόγευμα στην Αμοργό πώς ανέμιζε στα μαλλιά σου, εκεί που κάποτε κολυμπούσαν ροζ δελφίνια στην αποφοίτηση, μια κορδέλα στη φωτογραφία του σχολείου λαστιχάκι για να μην πέφτουν στα μάτια, έλεγε η μαμά κοιμίζοντας σε στην κούνια. Κι εσύ χαμογελούσες, γινόσουν μπαλαρίνα, φορούσες τραγούδια, γιάτρευες μια γάτα, έχτιζες ένα σπίτι χωρίς κεραμίδια, οδηγούσες ελικόπτερο κι έτρεχες να με φτάσεις.

Μετρούσες μέχρι το 100. Κι όταν έφτανες τα 30 κρυβόμουν. Στα παιχνίδια σου, στο πρώτο αλφαβητάρι, μια κουδουνίστρα, ένα λεύκωμα. Μα δε με έβρισκες. Κι εγώ κρυβόμουν. Και δε μεγαλώναμε… 5, 10, 15… Να βγω; 40, 45… Φτου... Με βρήκες μικρή. Μεγαλώσαμε τελικά...