Έβλεπε πάλι το χάσιμο του ήλιου χωρίς να κάνει ούτε ένα βλεφάρισμα. Στην αρχή το έκανε σαν παιχνίδι, αλλά έχει καταλάβει, κάμποσο καιρό, ότι κάτι άλλο σημαίνει για κείνον να κοιτά κατάματα κάτι που πεθαίνει και ξαναγεννιέται.

Είναι ήδη έξι εξάμηνα στη φυλακή και έχει ψυχολογήσει, λέει, τον εαυτό του και όλους. Το είχε πει και στην ψυχολόγο, αφήνοντας να φανεί ένα χαμόγελο κάτω από το μουστάκι του. Δεν έχει κλείσει τα εξήντα, μα οι ρυτίδες φαίνεται να σκάβουν γρηγορότερα το σταρένιο του δέρμα.

«Και όταν ήσασταν νέος, τον είχατε ψυχολογήσει τον εαυτό σας;» τον ρώτησε. «Όχι. Γράμμα θα του έγραφα τώρα, αλλά δεν ξέρω γράμματα.» «Τι θα γράφατε;» «Θα του ζήταγα Συγγνώμη», είπε και έστρεψαν το βλέμμα τους στη δύση.