Θα ερχόμουν Αύγουστο, απομέσημερο. Θα χτυπούσα τρεις φορές, όπως μας έμαθαν πως χτυπούν και οι ταχυδρόμοι. Ακροπατώντας να μην ξυπνήσεις τη μαμά, θα έτρεχες να με προϋπαντήσεις. Δεν θα σε ξάφνιαζε η φωνή, ούτε και η μυρωδιά μου. Θα με περίμενες από καιρό. Δεν θα σε μάλωνα που τριγυρνάς ξυπόλητη, μήτε που πάλι βούτηξες κρυφά μες το γλυκό κυδώνι της γιαγιάς σου.

Με την ανυπομονησία των τεσσάρων σου, θα άνοιγες άτσαλα τον κίτρινο φάκελο, για να βρεις μέσα τον θησαυρό! Μια πεταλούδα στραπατσαρισμένη θα έβρισκες, με ψαλιδισμένα τα φτερά της κι ένα σημείωμα μαζί: «Να της μάθεις να πετά». Χρόνια μετά, η πεταλούδα που ανάθρεψες μέσα στον κόρφο σου, ίσως πετάριζε στη μύτη μου, χαρούμενη που τα κατάφερες αυτή τη φορά.