Αν η ευτυχία εικονογραφείται, τότε θα ήταν εκείνος ο απογευματινός μας περίπατος στο δάσος. Σέρνοντας απ’ το λουρί έναν εξημερωμένο αγριόχοιρο, μου ιστορούσε κατορθώματα των προγόνων της. Κάποτε, βρεθήκαμε σ’ ένα μικρό ξέφωτο. Καθίσαμε δίπλα-δίπλα στη ρίζα μιας υπεραιωνόβιας σημύδας, να ξαποστάσουμε. Προσφέροντάς μου μια μποτίλια μπρούσκο κρασί, συνέχισε να μιλά κελαρυστά, ξεκοκαλίζοντας ένα καπνιστό κοτόπουλο. Πού να τα είχε ξετρυπώσει τέτοια καλούδια, αναρωτιόμουνα έκπληκτος, καθώς το μουνουχισμένο αγριογούρουνο με κοίταζε ηλίθια. Μετά θυμήθηκα ότι η καλή μου ήταν ξωτικό, και γαλήνεψα.

Πάνω εκεί, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός κρότος, σαν πυροβολισμός. Ήταν η εξάτμιση του γείτονα που προσπαθούσε να βάλει μπροστά το σαραβαλομοτοσακό του, να πάει για δουλειά. Σηκώθηκα κάθιδρος από τη ζέστη και μέσ’ στο λυκαυγές, έψαξα για τα τσιγάρα μου.