Πώς έμπλεξε με το νόμο ο φίλος μου ο Νικόλας, είναι άλλη ιστορία· όμως ένα φεγγάρι, έκανε και φυλακή. Όταν τον αμολήσανε, είχε στο δεξί του μπράτσο για ενθύμιο, χτυπημένο τατουάζ, ένα μαχαίρι κρητικό, πολύ άτεχνα φτιαγμένο. Μονόχρωμο, πρασινογάλανο, ξεθωριασμένο, ίσα που αχνοφαινότανε πάνω στο πληγιασμένο δέρμα του.

Τις νύχτες που έπεφτε να κοιμηθεί κι ο Μορφέας δεν ερχότανε για να τον ξαλαφρώσει, το έξυνε μανιασμένα. Ήθελε να το σβήσει, όχι επειδή ήτανε άσκημο, μα για να σταματήσει να του θυμίζει αυτά που είχε περάσει στα μπουντρούμια, στριμωγμένος ανάμεσα σ’ άλλους άνδρες, δυνατότερους απ’ αυτόν και καυλωμένους. Επί τούτου, διατηρούσε τα νύχια του αριστερού του χεριού, μακριά. Δεν ξέρω αν πέτυχε το σκοπό του, γιατί στο μεταξύ, χωρίσανε οι δρόμοι μας.