Άναβε φωτιές στο πέρασμά της η Ίσκρα, η απελεύθερη θεραπαινίδα της Αφροδίτης. Τα παλικάρια σφάζονταν στα πόδια της. Ώσπου έναν απόγευμα, μαζεύτηκαν οι Προεστοί· «ως εδώ και μη παρέκει», είπαν. Έσταζε φαρμάκι ο λόγος τους· λες κι ήθελαν να γεμίσουν, σταγόνα-σταγόνα, το δισκοπότηρο της μισανθρωπίας τους, να σβήσουν εκεί μέσα τον πόθο τους για την καλλίπυγο κοινή. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, η σεμνότυφη Δημογεροντία ενέκρινε τον εξοστρακισμό της.

Απ’ τους ερωτευμένους νέους, μόνο εγώ αποκότησα να την ακολουθήσω, ικέτης του Έρωτα, δούλος της ομορφιάς της. Περιπλανηθήκαμε. Γευτήκαμε μαζί το πικρό φρούτο της εξορίας.

Όταν έμαθε τα καθέκαστα η Θεά, η μήνις της ήταν τόσο τρομερή, που έπνιξε την Πόλη μέσα στο σκότος του Ερέβους. Μονάχος εγώ, που ήμουν φευγάτος, γλίτωσα την τιμωρία.