Μπροστά σου γκρεμός. Ένα βήμα σου, μια στιγμή μετά, όλα θα τελείωναν. Σου φώναξα «μην το κάνεις».

Γύρισες και με κοίταξες. «Τι στο διάολο!», μου είπες μόλις είδες σαν σε μαγικό καθρέφτη το γέρικο είδωλό σου. Ο θάνατός σου, θα ήταν ο θάνατος μου. Αν πηδούσες, δεν θα υπήρχα. Έπρεπε να σου πω όσα είχα ζήσει. «Θα κάνεις δύο κόρες». Ζήτησες να μάθεις τα ονόματά τους. «Τη μεγάλη τη λένε Ελπίδα». Μου γύρισες την πλάτη. Κοίταξες ξανά προς τα κάτω, προς το σημείο μηδέν που θα μ' εξαφάνιζε σε μια στιγμή. «Τη μικρή την ονομάσαμε Χαρά». Με ξανακοίταξες δακρυσμένος.

Κι αν τότε δεν έκοψα το νήμα της ζωής μου και βγήκα κερδισμένος, τον φόβο του χρόνου δεν τον νίκησα ποτέ. Γερνάω!