Η επιφάνεια του πάγου έκλεινε ερμητικά την μοναδική χαραμάδα του οξυγόνου της. Η απελπισία της έσβηνε μέσα σε ένα υγρό και παγωμένο συναίσθημα ηρεμίας, ένα συναίσθημα αποδοχής, ένα ύπουλο συναίσθημα ήττας.

Τα μάτια της, αυτά τα βαθιά καστανά μάτια, εστίασαν στο μόνο που έμοιαζε αληθινό, τον ουρανό. Μα πώς θα μπορούσε να είναι αυτό το τέλος, όταν μπροστά της απλωνόταν μια άπειρη πιθανότητα σαν και αυτή;

Στην θέση της ήττας, ένας θυμός γρήγορα μετατράπηκε σε κάτι που έκαιγε τα μέσα της και την έπνιγε. Σαν θηρίο όρμισε από μέσα της και βρήκε το σώμα της να το χτυπάει ο παγωμένος βοριάς και να καλωσορίζει τον αέρα. «Δεν ηττήθηκα, μα βγήκα ζωντανή. Δεν είναι αυτό το τέλος, είναι η μόνο η αρχή».