Κάθεσαι σε ένα λευκό δωμάτιο με ένα μπεζ ξεθωριασμένο καναπέ που κολλάει πάνω σου καθώς προσπαθείς να βολευτείς. Τα πόδια σου βρίσκουν μπροστά στο τραπεζάκι που είναι τοποθετημένο εκεί και δυσανασχετείς.

Κρατάς στα χέρια ένα φάκελο. Σου είπαν είναι δικός σου και πρέπει να τον ανοίξεις. Δε θες. Φοβάσαι για ό,τι μπορεί να λένε τα γράμματα πάνω στο χαρτί. Καθώς τον κρατάς, τα χέρια σου ιδρώνουν και χωρίς να το καταλαβαίνεις τσαλακώνεις το χαρτί. Ας γίνει τώρα! Τίποτα δεν θα αλλάξει σε λίγο.

Τον ανοίγεις. Σέρνεις το χαρτί έξω και το ξεδιπλώνεις. Τα μάτια πηγαίνουν επάνω κάτω. Δεν ξέρεις πού να εστιάσεις. Τί γράφει; Τί πρέπει να καταλάβεις; Καθώς ένας θόρυβος κλείνει τα αυτιά σου ξέρεις πως όλα πια έχουν αλλάξει.