Κυριακή πρωί, ώρα οχτώ, ξαφνικά πετάχτηκα μέσα από τον ύπνο μου. Τρόμαξα από το όνειρο που έβλεπα. Ο ήλιος έμπαινε από τις γρίλιες του παράθυρου λούζοντας το δωμάτιο με φως. Άνοιξα τα παντζούρια και βγήκα στο μπαλκόνι, στην άκρη του δρόμου στεκόταν εκείνη.

Όπως πάντα ήταν σαν οπτασία. Φορούσε ένα κατάλευκο αέρινο φόρεμα. «Τελικά οι Άγγελοι», σκέφτηκα «ζουν ανάμεσά μας». Τα μάτια της έλεγαν όσα δεν έλεγε με το στόμα. Το βλέμμα της έλαμπε εκπέμποντας μια θετική αύρα. Πήρα μολύβι και χαρτί για να την ζωγραφίσω, μα ζωγράφισα τον ήλιο.

Έψαχνα να βρω τρόπο να παγώσω την εικόνα της, να φυλακίσω την μορφή της για πάντα κοντά μου, ώστε να μην ξαναζήσω τον εφιάλτη της φυγής της, όπως και στο όνειρο.