Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου,
με ανάγκασαν να ανοίξω τα μάτια απ' την αγρύπνια.
Το βλέμμα μου απλανές…
Μπλέκεται στα δίχτυα μεταξύ χρόνου και χώρου.
Κοιτάζω γύρω μου κι όλα τα πράγματα,
είναι όπως τα άφησα σε πλήρης αρμονία!

Σηκώνομαι…
Παίρνω τον εαυτό μου απ’ το χέρι
και περπατάμε μαζί.
Ψάχνω τα κλειδιά…
Αυτά που ξεκλειδώνουν τα όνειρα και
παίρνεις κάθε μέρα κι από ένα
ανεκπλήρωτο.
Μα, που είναι;
Α, ναι…
Χθες το βράδυ ξεκλείδωνα ή κλείδωνα
αναμνήσεις
όταν με βρήκε η λήθη άγρυπνη...
Μα δε θυμάμαι.

Η ομίχλη έξω, έφερε τη νύχτα
στο παράθυρο μου και την άπλωσε…
Μετά από λίγο, έκανε το ίδιο και μέσα στο σπίτι.
Έσβησε τα κεριά του εαυτού μου
και με οδήγησε στην επόμενη αγρύπνια.