Δέκα λεπτά. Δεν μπορείς παραπάνω, το ξέρω.

Σε παρατηρώ˙ μάτια κόκκινα, χέρια ταλαιπωρημένα. Στο μέτωπο οι έγνοιες σου μια λίστα ατέλειωτη. Σου ξεφεύγει ένας λυγμός, σαν λόξιγκας. Κοιτάς αλαφιασμένη στο κρεβάτι, μήπως ξύπνησε ο άντρας σου. Τον αγαπάς, δε θέλεις να σε δει έτσι.

Εμένα πόσο καιρό έχεις να με δεις; Θυμάσαι; Αποδιώχνεις το βλέμμα. Δεν προλαβαίνω, λες. Η αρρώστια της μικρής, το πάρτι γενεθλίων του μεγάλου… Θάλασσα κούρασης το πρόσωπό σου, που ξέβρασε τα όνειρά σου. Μη με κρίνεις, λες, ο κόσμος έτσι είναι.

Μα εσύ δεν είσαι ο κόσμος. Εσύ είσαι εγώ, εγώ είμαι εσύ. Παράτα τα όλα κι έλα να φύγουμε.

Δεν μπορώ, θα πεις και θα φύγεις. Και στον καθρέφτη δε θα μείνει παρά μονάχα ένα μετείκασμα.